Àngel Làcer és un dels actors més populars de Catalunya, en el sentit literal. Dins una professió amb elits teatrals, estrelles i divos, Llàcer ha aconseguit colar-se a totes les cases com un xouman. Va començar fent teatre musical amb la companyia El musical més petit amb el seu inseparable Manu Guix i el seu separable Dani Anglès. Va triomfar amb El somni de Mozart (el seu Papageno encara sona als racons del TNC de Flotats). Va aprendre sota la pressió de Mario Gas a The Full Monty, va acompanyar Manu Guix a la gravació del primer Operación triunfo de TVE, el de Carlos Lozano, i els va agradar tant que se'l van quedar com a professor d'interpretació. El Grup Godó li va donar el seu primer programa nocturn de TV com a director, productor i presentador, City a cegues a la vella City TV. Va durar 3 mesos fins al Cap d'any de 2005 (Hem fet el Cinc). Ha seguit fent tele amb Gestmusic, tota mena de programes, concursos, talent shows a Telecinco, Antena 3 i TV3, on ha triomfat amb Còmics o El llop. Ara prepara un nou programa per trobar el català que millor coneix Catalunya: Soc i seré.  I tot això amb només 50 anys. També ha tingut la mort a tocar. Durant un viatge a Vietnam va patir una intoxicació tan greu que gairebé el mata.  Ho ha explicat a TV3, la tele, que el paga i ara a Antena 3, l'altra tele que el paga i on tornarà a la nova edició de Tu cara me suena. Ha anat al programa que més va insistir per saber com estava de salut, Y ahora Sonsoles. Només asseure a la cadira i tornar a sentir els aplaudiments del públic, s'ha trencat, plorant desconsolat.

Àngel Llàcer Antena 3

Àngel Llàcer: "Son lágrimas de felicidad, de ilusión. Nadie más que vosotros insistió tanto en preguntar  cómo estaba. Ahora cojeo mucho, tengo la pierna muy mal pero he superado la parte que me impedía venir al programa. Lo pasado pisado. Me tuve que despedir de mi familia, fueron 4 operaciones y en una yo veía a todos con cara de preocupación. Pregunté qué me puede pasar y me dijeron 'Perder una pierna, morir o salir bien'. Yo quería saber todo y si hay estas opciones yo quiero decir adiós a mis padres. Lo peor para unos padres es perder a un hijo. Les decía yo soy mayor, 50 años y he vivido intensamente, he hecho la profesión que me gustaba, me moría pero que no era un chaval de 25, yo había vivido mucho, ellos tienen 70 y pocos y he vivido más que ellos. Yo lloraba como un desgraciado, pero tienes que sacar las cosas buenas: que la gente me quiere mucho. Yo pensaba que no, porque he trabajado mucho". Plora tant durant l'entrevista que se sorprèn: "Estoy muy mayor".

Llàcer plora, Antena 3

L'entrevista és íntima i sentimental tota l'estona: "Recibía amor de los que conozco y los que no conozco. Soy muy buien amigo, muy generoso, les hago reir, a mis amigos les gusta ser mis amigos". Només un moment hi ha el dubte concret de què el va intoxicar a Vietnam per tenir aquesta infecció digestiva que gairebé el mata: "Fueron unas anchoas marinadas o unos caracoles en Vietnam, no fue el agua, pero no lo sé. Yo no le hacía ningún asco a nada, comía bocadillos de la calle, y al cambiar de Vietnam a Tailandia estuve 3 días en cama con vómitos que me pincharon antibióticos. Me gravé  comiendo mierdas, anchoas que mis amigos decían cómo te puedes comer eso". Quines seqüeles té a la cama, operada per quatre llocs amb unes cicatrius enormes: "Me cuesta subir escaleras, correr, no puedo hacer ejercicio. He convivido con la muerte. En la UCI me cuidaron brutal. Para mí la muerte fue como un mono en el hombro, como Amedio con Marco. Tuve una premonición. El lunes pienso Me voy a morir esta semana. Le dije a Enric (Cambray) Tengo que hacer testamento. Si me muero todo irá a mis padres y no lo hice. Cuando me operan se me pone la muerte en el hombro y me dice tranquilo vente conmigo que estarás bien. Yo pensaba que se vaya. Todos los casos como el mío han muerto. Mi suerte es que va al gemelo y no a un órgano vital". L'Àngel no té fills i aquesta és la frase que els va dir als pares quan creia que es moria. És molt antinatural, que uns pares enterrin un fill i això els va dir: "A mis amigos y familia en ese momento les digo que se quieran.  Yo no estaré pero vosotros quereos".

Cama Llàcer Antena 3

Què ha après: "No habría cambiado nada de mi pasado. He aprendido a caminar, yo corría, devoraba la vida, ahora hablo con las personas que vienen por la calle. Antes somo me desplazaba rápido para ir a trabajar. Ahora aprender a caminar es una metáfora, te das el tiempo de hablar con una persona. No voy a contarlo en un libro, prefiero abrazar, compartir ratos". Com aquest a la TV amb els seus seguidors. 50 anys de vida i haver-se hagut d'acomiadat dels pares, el gest més antinatural que hi ha. Ha madurat, és un altre. Comencen els altres 50 anys de Llàcer. Ben tornat a la vida.

Segueix ElNacional.cat a WhatsApp, hi trobaràs tota l'actualitat, en un clic!